Wilhelm Cepurski

Echa z P. Z. P N. Dowiadujemy się, iż na ostaniem posiedzeniu P. Z. P. N. zniesiono Cepurskiermu z T. S. „Wisła” dyskwalifikację.

(Z prawdziwem zdziwieniem dowiadujemy się, że p. W. Cepurskiego, który przez 16 lat z niezwykłym zapałem uprawiał sport piłki nożnej w barwach T. S. Wisła odwiedził w czasie jego choroby aż jeden członek zarządu T. S. Wisła, nikt zaś z tego T-wa nie zainteresował się stanem jego zdrowia. Stanowi to ciekawy przyczynek do poruszanej przez nas wielokrotnie sprawy stosunku Zarządów klubów do graczy. Redakcja).

Kpt. Cepurski Wilhelm długoletni czynny członek T. S. Wisła wybranym został kapitanem honorowym pierwszej drużyny.

JUBILEUSZ „Wisły” już niedaleko... Czytelnikom naszym chcemy dać przegląd sylwetek tych ludzi, którzy szeroko rozsławili sport polski. Dziś przedstawiamy prof.

Wilhelma Cepurskiego, jednego z najstarszych piłkarzy „Wisły”.

Na początku jak zwykle szukanie adresu, kilkakrotne „pechowe“ odwiedziny kończące się fiaskiem, gdyż profesora nie zastajemy w domu i wreszcie... 3 dzwonki. Otwiera nam starszy miły pan. Jest nim prof. Wilhelm Cepurski.

— No cóż, początek jak zwykle —? zaczyna nasz miły rozmówca. Był chyba rok 1903, chodziłem wtedy do gimnazjum św. Jacka i tam też zacząłem stawiać moje pierwsze kroki na niwie sportowej. Gimnastyka była wtedy przed­ miotem nadobowiązkowym, ćwiczyliśmy w Sokole dwa razy w tygodniu. W tym też czasie zostaje założona w szkole drużyna piłkarska. Początkowo „kopiemy” na Błoniach a mecze wyglądają w ten sposób, że drużyny ustawiwszy się naprzeciwko siebie starają się przekopnąć piłkę jak najdalej w kierunku przeciwnika.

Później przychodzą czasy dra Jordana i pierwsze mecze w założonym przez niego parku.

— W 1905 r. razem z Cudekiem i Stolarskim ściągnięto nas do drużyny „Jenknera”, i która w 1906 r. łączy się z Wisłą. Tym samym stałem się zawodnikiem Wisły i z niewielką przerwą w czasie I Wojny światowej, gdy jako oficer austriacki grałem w jedynastce Viener Atletic Club do końca mej kariery tj. do 1922 r. pozostałem wierny jej barwom.

Oprócz piłki nożnej, która była moją ulubioną dyscypliną, uprawiałem też lekkoatletykę,1 wioślarstwo i gimnastykę przyrządową. W 1920 r. zostałem nawet powołany do kadry olimpijskiej, nie tylko jako piłkarz, ale też jako wioślarz.

Niestety wyjazd polskiej ekipy olimpijskiej nie doszedł do skutku.

Do roku 1922 tzn. do zakończenia mojej kariery piłkarskiej brałem udział w 129 meczach. Kilkakrotnie broniłem też barw Krakowa. W pewnym okresie czasu byłem kapitanem reprezentacyjnej jedenastki naszego grodu. Ostatnim moim meczem było spotkanie z drużyną Hakoaha z Wiednia. Mecz ten był podwójnie pechowy, raz dla drużyny, ponieważ przegraliśmy 5:0 a drugi raz dla mnie osobiście, gdyż w czasie zaciętej obrony, w zamieszaniu podbramkowym złamano mi kość policzkową.

Najprawdopodobniej sprawcą był mój partner pomocnik Śliwa, no ale to już trudno uśmiechnął się nasz rozmówca — czego się dla sportu nie robi.

Tak, z tym meczem to była naprawdę dziwna historia, jak już wspomniałem byłem też wioślarzem i miałem wtedy jechać do Bydgoszczy na regaty, ale ówczesny prezes Wisły dr Cetnarowski namówił mnie bym został i grał. Posłuchałem, i chociaż wtedy byłem zły na Siebie, że dałem się namówić, dziś wspominam to bardzo miło, bo był to ostatni mój mecz piłkarski. Ze sportem natomiast nie rozstałem się. Dwa lata jeszcze wiosłowałem jako zawodnik, a i teraz do niedawna jeszcze grałem w ping-pong. Startowałem nawet w zawodach, oczywiście tak „towarzysko”, było to w sanatorium.

KOŃCZĄC tą miłą rozmowę pytamy profesora, czy chodzi oglądać mecze swojej drużyny? — Teraz nie za często, ale imprez jubileuszowych nie opuszczę z pewnością, no a przytem w prasie czytam zawsze sprawozdania z meczów i pilnie śledzę wyniki moich młodszych kolegów.

A Więc do zobaczenia na Jubileuszu. Rozmawiał J. LANGIER

– Jak trafił pan do Wisły, profesorze? – zapytałem, siadając na wygodnym foteliku.

– Ze sportem zetknąłem się w gimnazjum Św. Jacka, jeszcze w 1903 r. zacząłem od „szmacianki” i „wioseł”. Jeden ze starszych kolegów, Jenkner był inicjatorem założenia drużyny szkolnej. Nazwaliśmy się „czerwoni” od czerwonych szarf, jakie zakładaliśmy na kostiumy gimnastyczne. Graliśmy wówczas nie znając przepisów, nie stosując regulaminów, ale z wolna dotarły do nas wieści, że we Lwowie grają w jedenastkę, że boiska mają ograniczoną wielkość, tak zresztą jak i bramki.

Po paru latach zaprosiliśmy lwowiaków na turniej i wówczas zetknąłem się z nazwą Wisła. Drużyna ta też brała udział we wspomnianym turnieju. Jesienią 1906 roku kierownik i założyciel Wisły, prof. T. Łopuszański, namówił Jenknera, aby połączył nasze drużyny.

– Nie będę pytał o poziom reprezentowany przez ówczesną Wisłę, ale może na koniec wygrzebie pan z pamięci jakieś wspomnienie?

– Ooo, zebrało by się ich spory tomik. Z łezką w oku wspominam np. tournée po Rumuni w 1921 r.; stolicę Bukowiny – Czerniowce zamieszkiwali nie tylko Rumunii, ale Niemcy i Polacy. Najpierw graliśmy z Polonią. Wygraliśmy 2 mecze i wówczas zakontraktowaliśmy dalsze z jedenastką niemiecką „Jahn”i rumuńską „Dragosch Voda”. I te mecze przyniosły nam wysokie zwycięstwo. Tym niemniej spotkanie z „Jahn” nie zapomnę.

Prowadziliśmy już 6:0, kiedy przeciwnicy wyzwolili się z naszego „rygla”. Do piłki nie zdążył dobiec nasz środkowy pomocnik, a zdołał jej dopaść napastnik Niemców. Pędził na bramkę, mając przed sobą mnie i Wiśniewskiego w bramce. Ogra mnie, to prawie nieuchronny gol i zepsuje nam efektowny wynik do „kółka”. Zaryzykowałem ostre starcie, starliśmy się w pełnej szybkości, ale moment wcześniej przejąłem na „podbicie” piłkę. Ta pofrunęła z powrotem na połowę przeciwnika w locie nabrała „fałszu” i ku powszechnemu zdziwieniu, a rozpaczy bramkarze przeciwników, ugrzęzła w siatce. Prowadziliśmy więc 7:0, a ja tak właśnie zdobyłem „moją” ostatnią bramkę.

Rozmawiał Jan Frandofert

- Inicjatorem fuzji był opiekun Wisły, prof. Tadeusz Łopuszański. Obawiał się, że jego drużyna przestanie istnieć, ponieważ większość graczy wybierała się na studia politechniczne do Lwowa - nie było wtedy jeszcze politechniki w Krakowie. Zwołano naradę, w której brałem udział, lecz jej szczegółów nie pamiętam. Przecież chłopca takiego jak ja, sprawy organizacyjne mało obchodziły. Nas Czerwonych ta fuzja niezbyt cieszyła, bo mieliśmy drużynę lepszą i o dużych aspiracjach...
Profesor ma rację. Połączony zespół otrzymał od Czerwonych obok Cepurskiego także innych znanych i cenionych wówczas graczy: Hubla, Marszałka, a przede wszystkim Jana Weyssenhoffa, późniejszego czołowego działacza PZPN. Przejął również czerwone barwy a jednocześnie nazwę Wisły; dotychczas używającej, logicznie z jej mianem związanych, koszulek niebieskich. Zjednoczona drużyna długo jeszcze utrzymywała ślad dawnego zespołu Cepurskiego - przydomek "czerwoni", który przecież dopiero pod koniec lat sześćdziesiątych ustąpił miejsca obecnemu - "biała gwiazda".
- W Wiśle, na pozycji lewego obrońcy, grałem do 1922 roku, z przerwą wojenną, w czasie której występowałem między innymi w znanym wiedeńskim Wiener Athletic Club. Po kontuzji odniesionej pod koniec 1922 roku zakończyłem czynną karierę piłkarską, natomiast jako członek zarządu klubu pracowałem do roku 1926. Wówczas to służbowo, jako nauczyciela matematyki i fizyki w szkołach średnich, przeniesiono mnie do Zakopanego. Tam byłem trenerem piłkarzy miejscowej Wisły.
NAZWISKO Cepurski widnieje w składzie na pierwszy odnotowany przez prasę - mecz z Cracovią. Podaje go nr 210 "Czasu" z niedzieli 13 września 1908 roku. Z wydawnictw klubowych czerpię inne, wiele mówiące dane statystyczne. W latach 1908-22 Cepurski rozegrał w pierwszej drużynie 129 meczów, zdobył dwie bramki. Pierwszą w roku 1911, podczas spotkania z Robotniczym Klubem Sportowym w Krakowie, drugą dziesięć lat później w czasie turnee krakowian po Rumunii, gdzie w Czerniowcach Wisła wygrała z miejscowym "Jahnem" aż 9:0. Ponadto senior podwawelskiego piłkarstwa trzykrotnie wystąpił w reprezentacji Krakowa, grając przeciw zespołowi Lwowa w latach 1912 i 1921 (dwukrotnie).
- Miałem szansę zostać olimpijczykiem. W roku 1920 znalazłem się w kadrze, szykującej się do startu w Igrzyskach. Polska ostatecznie nie wzięła udziału w tej olimpiadzie. A mogłem startować w dwóch dyscyplinach - piłce nożnej i wioślarstwie!
Sportowcy tamtych lat nie zadowalali się uprawianiem jednej gałęzi sportu. Nie inaczej było i z naszym rozmówcą.
- Oprócz piłki nożnej zajmowałem się przez 10 lat gimnastyką w "Sokole", jeździłem na łyżwach i na rowerze, od roku 1910 pasjonowało mnie wioślarstwo. W barwach AZS brałem udział w regatach w Krakowie, Kaliszu, Warszawie... Grywałem również w tenisa stołowego, w szachy, jeździłem na nartach.
Tuż przed wybuchem drugiej wojny ponownie zacząłem pracować w krakowskim szkolnictwie. Podczas okupacji - jawnie uczyłem w "podstawówce", tajnie - w konspiracyjnym gimnazjum. Ilość godzin tej nieoficjalnej a jakże potrzebnej pracy dochodziła czasem i do dziesięciu dziennie. Trzeba więc było biegiem wracać do domu aby zdążyć przed godzina policyjną.
Pytam o powojenne losy p. Cepurskiego.
- Pozostałem już na stałe w Krakowie, uczyłem do roku 1955, potem przeszedłem na rentę. Ale bynajmniej nie sportową - grywałem często, oczywiście dla relaksu, w tenisa stołowego, lubię chodzić na długie spacery...
WRÓĆMY jeszcze do czasów sportowej sławy profesora. W niedzielę, 9 października 1921 roku, miała miejsce miła uroczystość. Cytuję z nr 22 "Przeglądu Sportowego": "...powitane gromkimi oklaskami wstępują na boisko Cracovia i Wisła, po czym obie drużyny zbierają się na środku pola, gdzie dla jubilata Cepurskiego przemówił p. Dembiński wręczając mu od krakowskiego OZPN złoty sygnet".
- Tak, byłem już wówczas najstarszym graczem klubu. Obchodziłem 15-lecie gry, podczas gdy inni jubilaci - Bujak 12, a Szubert 10 rocznicę. Potem, w roku 1931 otrzymałem Srebrny Krzyż Zasługi za pracę w krzewieniu sportu i we wrześniu 1976 na akademii jubileuszowej 70-lecia Wisły Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Krakowski Sport nie zapomniał o swoim zasłużonym, znakomitym zawodniku. Zwano go przecież "lwem Wisły", o nim to ówczesne gazety najczęściej pisały tak, jak "Przegląd Sportowy" z czerwca 1921 roku: "Z WISŁY BARDZO DOBRYM BYŁ CEPURSKI"...