1920.06.27 Wisła Kraków - Cracovia 1:4

W sobotę o godz. 4 ro poł. odbędą się zawody również na boisku Cracovii Wisły kombinowanej" z drużyna 13 p. p. z Modlina, w skład której wchodzą gracze, będący swego czasu gwiazdami footballu w Krakowie. Na oba matche są bilety wcześniej do nabycia w firmie A. Weissmann, ul. Szewska 13.

Obie drużyny sprawiły wielotysięcznym rzeszom miłą niespodziankę. Po raz pierwszy bodaj w tym sezonie Cracovia grała z wielką dozą ambicyi klubowej, Wisła wbrew tradycyi nie ograniczyła się wyłącznie do obrony zagrożonej ustawicznie bramki lecz przeprowadzała wiele groźnych ataków.

Zwycięstwo przypadło w udziale Cracovii, która niewątpliwie zajmuje naczelne miejsce w polskim sporcie foothallowym mimo sporadycznych niepowodzeń w zawodach z klubami lwowskimi czy też warszawskimi. Tak Cracovia jak i Wisła wystąpiły do dorocznych derbów w możliwie najlepszych składach. Po dłuższej nieobecności, spowodowanej chorobą, wziął udział w zawodach Kałuża, którego słusznie, jak zresztą wykazała gra uważają powszechnie za duszę drużyny. Po stronie Wisły, Cepurski również jeszcze nie zupełnie zdrów, stanął na zielonem boisku.

Los oddał Wiśle pierwszeństwo w wyborze bramki. Wybiera ją za słońcem. Cracovia rozpoczyna grę. Pierwsze już chwile zawodów zapowiadają grę niezwykle interesującą. Wisła początkowo przemijająco opanowuje sytuacyę i atakuje gwałtownie bramkę biało-czerwonych. Dzielni obrońcy Cracovii rozbijają misterny atak czerwonych i długiem podaniem przenoszą grę na połowę przeciwników. Teraz napad Cracovii staje się panem położenia. Następuje serya wspaniałych ataków, podprowadzanych zazwyczaj w pobliżu pola bramkowego. Przytomny Szubert chwyta wszystkie piłki, zdaje się niema sposobu na zwinnego bramkarza. Walka trwa już blisko kwadrans, usiłowania Cracovia obracają się w niwecz, gdy oto nagle Kałuża po mistrzowsku podaje Kogutowi, ten z miejsca strzela. Piłka uderza o słup i wpada do bramki.

Sukces biało-czerwonych działa elektryzująco na obie drużyny. Cracovia nie myśli zadowolić się jedną bramką Wisła dąży do zrównania gry. Początkowy atak Wisły kończy się na linii pola karnego, piłka wraca na połowę boiska, a stąd napastnicy biało-czerwoni przenoszą ją ku bramce Wisły. Piłkę prowadzi Poznański, centruje je na Kałużę, ten jednak nie strzela, lecz podaje lepiej uplasowanemu Kogutowi, który strzela w 18 m. drugą bramkę. Następuje serya bardzo ładnych ataków Wisły, niektóre zagrażają nader poważnie bramce Cracovii - w ostatniej jednak chwili zjawia się któryś z obrońców i odwraca niebezpieczeństwo. Do pauzy wynik pozostał niezmieniony.

Po pauzie podobnie jak i początkowo Wisła zagarnia inicyatywę w swoje ręce. Nie długo to trwa, Cracovia znów zagraża bramce czerwonych. W pewnym momencie, po doskonale przeprowadzonym ataku, gdy Kogut prowadzi piłkę i zdobycie goala staje się nieuniknionem, sędzia Burford przerywa grę, rzekomo z powodu off side. Spostrzega omyłkę i przeprasza ostentacyjnie Koguta. Druga połowa zawodów przynosi cały szereg tego rodzaju omyłek ze strony sędziego. W 15 m. dyktuje sędzia rzut wolny przeciw Cracovii za przewinienie bramkarza (za długo piłkę trzymał). Wisła wyzyskuje go i strzela pierwszego a zarazem ostatniego goala. Rozstrzygnięcie sędziego działa deprymująco na obie drużyny. Gra nie jest już tak zajmująca, jak przed pauzą. Dopiero na klika minut przed końcem zawodów gra się ożywia, Cracovia atakuje ostro i w 10 m. strzela Kałuża, a 4 minuty później wspaniale plasuje Poznański.

Zawody prowadził, jak wyżej wspomniałem, p. Burford z Y. M. C. A. O kwalifikcyach p. B. na sędziego już swego czasu wydałem opinię, którą i nadal w zupełności podtrzymuję. Kap. Burford jest zapalony entuzyasta footballu i dla tego jego miejsce jest raczej na trybunie a nie, jako sędzia, na boisku. Wyjdzie to na pożytek jego jak i drużyn.

Po frenetycznym oklaskiwaniu obydwu drużyn rozpoczęto grę w atmosferze ciężkiej, bo przepełnionej zdenerwowaniem publiczności.

Wisła atakuje silnie – Cracovia zbiera się w sobie – gracze stają się spokojniejsi tem więcej, że obrona biało-czerwonych pracuje wspaniale podając piłkę płaskiemi rzutami swojemu atakowi. W osiemnastej minucie pakuje Kogut piłkę po kilku przedtem wspaniale oddanych strzałach w bramkę Wisły. Niedługo potem uzyskuje tenże punkt drugi z doskonałego passingu Kałuży.

Po pauzie gra opada – niektóre rozstrzygnięcia p. Burforda stają się dla Cracovii niebezpieczniejszemi aniżeli ataki czerwonych.

Na leżącego na ziemi Popiela wsiada okrakiem Śliwa a sędzia za „zbyt długie trzymanie piłki” dyktuje rzut wolny niemal na linii bramkowej. Wisła zdobywa pierwszą i ostatnią bramkę. Cracovia skonsternowana tem orzeczeniem, jak i podyktowaniem nieuzasadnionego rzutu z rogu (corner) przychodzi znowu do siebie. Ataki jej coraz szybsze dają jej trzecią (Kałuża) i wreszcie z centry Dąbrowskiego czwartą i ostatnią bramkę strzeloną wspaniale przez Poznańskiego. Wisła grała tym razem, nie poprzestając w myśl swej tradycyi tylko na defenzywie; ataki jej rozbijały się o doskonale dysponowane tyły Cracovii – tak Fryc jak Gintel i Popiel zasługują na zupełne uznanie.

Atak biało-czerwonych obiecuje na przyszłość lepsza formę, co zapowiada, że spotkania Cracovii z wiedeńskim Wackerem i doskonałym Sport klubem dadzą wysoki poziom sportowy.