Wilhelm Cepurski

Echa z P. Z. P N. Dowiadujemy się, iż na ostaniem posiedzeniu P. Z. P. N. zniesiono Cepurskiermu z T. S. „Wisła” dyskwalifikację.

(Z prawdziwem zdziwieniem dowiadujemy się, że p. W. Cepurskiego, który przez 16 lat z niezwykłym zapałem uprawiał sport piłki nożnej w barwach T. S. Wisła odwiedził w czasie jego choroby aż jeden członek zarządu T. S. Wisła, nikt zaś z tego T-wa nie zainteresował się stanem jego zdrowia. Stanowi to ciekawy przyczynek do poruszanej przez nas wielokrotnie sprawy stosunku Zarządów klubów do graczy. Redakcja).

Kpt. Cepurski Wilhelm długoletni czynny członek T. S. Wisła wybranym został kapitanem honorowym pierwszej drużyny.

JUBILEUSZ „Wisły” już niedaleko... Czytelnikom naszym chcemy dać przegląd sylwetek tych ludzi, którzy szeroko rozsławili sport polski. Dziś przedstawiamy prof.

Wilhelma Cepurskiego, jednego z najstarszych piłkarzy „Wisły”.

Na początku jak zwykle szukanie adresu, kilkakrotne „pechowe“ odwiedziny kończące się fiaskiem, gdyż profesora nie zastajemy w domu i wreszcie... 3 dzwonki. Otwiera nam starszy miły pan. Jest nim prof. Wilhelm Cepurski.

— No cóż, początek jak zwykle —? zaczyna nasz miły rozmówca. Był chyba rok 1903, chodziłem wtedy do gimnazjum św. Jacka i tam też zacząłem stawiać moje pierwsze kroki na niwie sportowej. Gimnastyka była wtedy przed­ miotem nadobowiązkowym, ćwiczyliśmy w Sokole dwa razy w tygodniu. W tym też czasie zostaje założona w szkole drużyna piłkarska. Początkowo „kopiemy” na Błoniach a mecze wyglądają w ten sposób, że drużyny ustawiwszy się naprzeciwko siebie starają się przekopnąć piłkę jak najdalej w kierunku przeciwnika.

Później przychodzą czasy dra Jordana i pierwsze mecze w założonym przez niego parku.

— W 1905 r. razem z Cudekiem i Stolarskim ściągnięto nas do drużyny „Jenknera”, i która w 1906 r. łączy się z Wisłą. Tym samym stałem się zawodnikiem Wisły i z niewielką przerwą w czasie I Wojny światowej, gdy jako oficer austriacki grałem w jedynastce Viener Atletic Club do końca mej kariery tj. do 1922 r. pozostałem wierny jej barwom.

Oprócz piłki nożnej, która była moją ulubioną dyscypliną, uprawiałem też lekkoatletykę,1 wioślarstwo i gimnastykę przyrządową. W 1920 r. zostałem nawet powołany do kadry olimpijskiej, nie tylko jako piłkarz, ale też jako wioślarz.

Niestety wyjazd polskiej ekipy olimpijskiej nie doszedł do skutku.

Do roku 1922 tzn. do zakończenia mojej kariery piłkarskiej brałem udział w 129 meczach. Kilkakrotnie broniłem też barw Krakowa. W pewnym okresie czasu byłem kapitanem reprezentacyjnej jedenastki naszego grodu. Ostatnim moim meczem było spotkanie z drużyną Hakoaha z Wiednia. Mecz ten był podwójnie pechowy, raz dla drużyny, ponieważ przegraliśmy 5:0 a drugi raz dla mnie osobiście, gdyż w czasie zaciętej obrony, w zamieszaniu podbramkowym złamano mi kość policzkową.

Najprawdopodobniej sprawcą był mój partner pomocnik Śliwa, no ale to już trudno uśmiechnął się nasz rozmówca — czego się dla sportu nie robi.

Tak, z tym meczem to była naprawdę dziwna historia, jak już wspomniałem byłem też wioślarzem i miałem wtedy jechać do Bydgoszczy na regaty, ale ówczesny prezes Wisły dr Cetnarowski namówił mnie bym został i grał. Posłuchałem, i chociaż wtedy byłem zły na Siebie, że dałem się namówić, dziś wspominam to bardzo miło, bo był to ostatni mój mecz piłkarski. Ze sportem natomiast nie rozstałem się. Dwa lata jeszcze wiosłowałem jako zawodnik, a i teraz do niedawna jeszcze grałem w ping-pong. Startowałem nawet w zawodach, oczywiście tak „towarzysko”, było to w sanatorium.

KOŃCZĄC tą miłą rozmowę pytamy profesora, czy chodzi oglądać mecze swojej drużyny? — Teraz nie za często, ale imprez jubileuszowych nie opuszczę z pewnością, no a przytem w prasie czytam zawsze sprawozdania z meczów i pilnie śledzę wyniki moich młodszych kolegów.

A Więc do zobaczenia na Jubileuszu. Rozmawiał J. LANGIER

– Jak trafił pan do Wisły, profesorze? – zapytałem, siadając na wygodnym foteliku.

– Ze sportem zetknąłem się w gimnazjum Św. Jacka, jeszcze w 1903 r. zacząłem od „szmacianki” i „wioseł”. Jeden ze starszych kolegów, Jenkner był inicjatorem założenia drużyny szkolnej. Nazwaliśmy się „czerwoni” od czerwonych szarf, jakie zakładaliśmy na kostiumy gimnastyczne. Graliśmy wówczas nie znając przepisów, nie stosując regulaminów, ale z wolna dotarły do nas wieści, że we Lwowie grają w jedenastkę, że boiska mają ograniczoną wielkość, tak zresztą jak i bramki.

Po paru latach zaprosiliśmy lwowiaków na turniej i wówczas zetknąłem się z nazwą Wisła. Drużyna ta też brała udział we wspomnianym turnieju. Jesienią 1906 roku kierownik i założyciel Wisły, prof. T. Łopuszański, namówił Jenknera, aby połączył nasze drużyny.

– Nie będę pytał o poziom reprezentowany przez ówczesną Wisłę, ale może na koniec wygrzebie pan z pamięci jakieś wspomnienie?

– Ooo, zebrało by się ich spory tomik. Z łezką w oku wspominam np. tournée po Rumuni w 1921 r.; stolicę Bukowiny – Czerniowce zamieszkiwali nie tylko Rumunii, ale Niemcy i Polacy. Najpierw graliśmy z Polonią. Wygraliśmy 2 mecze i wówczas zakontraktowaliśmy dalsze z jedenastką niemiecką „Jahn”i rumuńską „Dragosch Voda”. I te mecze przyniosły nam wysokie zwycięstwo. Tym niemniej spotkanie z „Jahn” nie zapomnę.

Prowadziliśmy już 6:0, kiedy przeciwnicy wyzwolili się z naszego „rygla”. Do piłki nie zdążył dobiec nasz środkowy pomocnik, a zdołał jej dopaść napastnik Niemców. Pędził na bramkę, mając przed sobą mnie i Wiśniewskiego w bramce. Ogra mnie, to prawie nieuchronny gol i zepsuje nam efektowny wynik do „kółka”. Zaryzykowałem ostre starcie, starliśmy się w pełnej szybkości, ale moment wcześniej przejąłem na „podbicie” piłkę. Ta pofrunęła z powrotem na połowę przeciwnika w locie nabrała „fałszu” i ku powszechnemu zdziwieniu, a rozpaczy bramkarze przeciwników, ugrzęzła w siatce. Prowadziliśmy więc 7:0, a ja tak właśnie zdobyłem „moją” ostatnią bramkę.

Rozmawiał Jan Frandofert