Kącik poetycki

Za sobą właśnie mamy.
Pierwsze sześćdziesiąt lat
To jest historii szmat.
Państwo pozwolą więc,
Że dzisiaj pożegnamy
Pierwsze sześćdziesiąt lat,
Pierwsze sześćdziesiąt lat...

Niech głoszą wszystkie
W mieście parkany,
Że Wisła — górą.
Że Wisła — Pany!
Niech dziś dla Wisły
Strażnik hejnał gra,

Bo Wisła dzisiaj
Urodziny ma!
Niech od dziś marzą
Wszystkie tabele.
By Wisła była
Na tabel czele!
By wygrywała wszystkie mecze tam i tu.
Tego życzymy jej
W tym uroczystym dniu.

Skoro sześćdziesiąt lat
Sportowi Wisła służy,
I twardo trzyma się
W czołówce cały czas.
To mi się zdaje tak.
Że trzeba by powtórzyć
Ten toast jeszcze raz.
Ten toast jeszcze raz!

Niech głoszą wszystkie
W mieście parkany.
Że Wisła — górą.
Że Wisła — Pany!
Niech dziś dla Wisły
Strażnik hejnał gra,
Bo Wisła dzisiaj
Urodziny ma!
Niech od dziś marzą
Wszystkie tabele,
By Wisła była
Na tabel czele!
By wygrywała wszystkie mecze tam i tu,
Tego życzymy jej
W tym uroczystym dniu.

Józef Prutkowski

Patrzę na nich, stojąc na aucie —
młodzi, wytrwali, mili.
Wylecieli z ligi jak kosmonauci.
— Wrócili!

W tanecznym pląsie
jeżdżąc po całym kraju,
znów na mistrzowski tron się
pchają.

To jasne jak słońce!
Nic chcą ustąpić nikomu.
Życie zaczyna się po sześćdziesiątce.
Wiadomo!

Nad Wisłą wierzą w swoich chłopaków
wbrew fałszywym wróżbitom.
Kochałbym tylko „Wisłę" Kraków,
gdyby nie było „Polonii" Bytom.

Szczególny rodzaj serca ma z Wiślaków każdy
Kolor jego biały, kształt z niebiosów gwiazdy.
Takt uderzeń zaś jego od lat stu taki sam
Równy i braterski, wolności strzeże bram.

Doniosły a subtelny, Zygmunta niczym dzwon
Wytycza rytm życia mocarny jego ton.
To brzmienie się roznosi w cztery strony świata
A słychać go będzie w nieskończone lata.

Jak długi kraj nad Wisłą, jak Polska szeroka
Jest wiślackie serce jak jego opoka.
I żadna zawierucha nie skruszy tej skały
Jest ono tak wieczne jak Kraków jest stały.

Objawił się Stwórca, na Błoniach, przy Rudawie
I rzekł On do wiślaków – Ja Was błogosławię
Dla naszych adwersarzy straszliwy jest to cios
Albowiem „Si Deus nobiscum, quis contra nos”.

Wiosną w roku tysiąc dziewięćset szóstym pańskim
Do uczniów swych podszedł Tadeusz Łopuszański.
Powiedział do nich krótko: „W piłkę grać umiecie,
A może byście chcieli sławić Polskę w świecie.
Załóżmy tedy chłopcy pierwszy klub piłkarski,
W Krakowie nikt dotychczas nie zaznał tej łaski.”
Na koniec swej przemowy jeszcze tak do nich rzekł:
„Nazwijmy się imieniem królowej polskich rzek.”
Słysząc to oniemiały urwisy z zachwytu,
Gdyż marzyli by Polskę wyszarpnąć z niebytu.
I ni stąd ni zowąd mury szkolne zadrżały
Od radosnych okrzyków Suskiego, Sykały,
Krzyczał Andziel i Billy, Cerner i Osiński,
Wachowicz i Różański, Bobrowski, Wilczyński.
W końcu, by zapanować nad euforii stanem,
Szkolnikowskiego swym wybrali kapitanem.
Od tej chwili już co dzień do parku Jordana
Biegli, by za piłką odrapywać kolana.
Tak to w szkole realnej realny powstał klub,
A pół roku później kolejny się zdarzył cud.

Rzecz się działa na Błoniach, Krakowskich rzecz jasna,
Siła przyszła publiki by młodzieży klaskać
Za ich z piłką harce na Turnieju Jesiennym,
Który miał się okazać dla Wisły brzemiennym.
Objawili się na nim inni wielcy gracze –
To Drużyna Jenknera, Czerwoni inaczej.
Pierwsze skrzypce grali: Hubl, Weyssenhoff, Marszałek,
A Wilhelm Cepurski!? To był dopiero grajek.
Grano twardo, zaciekle, ale z fair play w zgodzie,
Zawody się skończyły przy Słońca zachodzie.
Wtedy to Czerwonym myśl pewna zaświtała:
„Przyłączmy się do Wisły, spotka nas tam chwała”.
Czas niejaki potem pomysł w życie wdrożyli,
A Wisła ich przyjęła bez wahania chwili.
W spuściźnie po Czerwonych ich przybrała barwy,
Z gwiazdą w nieba kolorze na sercu przypartej.
Niebawem by podkreślić, że jest w polskim klanie,
W Białą Gwiazdę zmieniła swe klubowe znamię.

Od tej chwili wiek cały, światowe dwie wojny
Przeminęły, a los dla Wisły wciąż jest hojny.
Choć nie szczędził też trudów w swojej przewrotności,
Więcej było victorii, sławy i radości.
Byś człowiecze zaś wiedział, czym Wisła dla kraju,
Słowa pieśni przypomnę, choć wszyscy je znają.

„Jak długo na Wawelu Zygmunta bije dzwon,
Tak długo nasza Wisła zwyciężać będzie wciąż.
Zwycięży Orzeł Biały, zwycięży polski lud,
Zwycięży nasza Wisła, bo to krakowski klub.”

Dała mi moja Wisła bezmiar szczęścia, wzruszeń,
Toteż do wersów tych dopisać kilka muszę;

W mieście naszym prastarym, które założył Krak,
Co noc w glorii powstaje nasz Białej gwiazdy znak.
„Zwycięży Orzeł Biały, zwycięży polski lud,
Zwycięży nasza Wisła, bo to krakowski klub.”
Pomnij tedy przesłanie, niesione od lat stu,
Że wcześniej Ziemia stanie, nim braknie Wisły tu.
„Zwycięży Orzeł Biały, zwycięży polski lud,
Zwycięży nasza Wisła, bo to krakowski klub.”

Znana była na świecie siatkarska poleczka
Gdy grały Ela Porzec i Wiecha Wandeczka.